Historia naszej parafii sięga do początków osadnictwa na tym terenie, a więc do schyłku wieku XV.
Poznaj fakty i legendy związane z powstaniem i rozwojem naszej parafii. Parafia pod wezwaniem Trójcy Świętej liczy sobie już ponad 500 lat. Historia długa, artykuł krótki, więc warto przeczytać. Parafia Rzymskokatolicka pod wezwaniem Trójcy Świętej w Jeziorzanach należy do Diecezji Siedleckiej, Dekanat Adamowski.
Parafia Trójcy Świętej w Jeziorzanach istnieje od XVI. Dokładna data założenia nie nie jest znana. Brak konkretnej daty prawdopodobnie związane jest z faktem, że w XVI i początkiem XVII wieku miejscowość Jeziorzany (dawniej Łysobyki) były związane z rodziną Zbąskich, którzy byli kalwinami. Nasz kościół podobnie jak w Kocku, Kurowie Zbąscy zamienili w zbory kalwińskie.Z budynku ówczesnego kościoła wyniesiono ołtarz i obraz namalowany przez nieznanego artystę. Kazano je wyrzucić. Legenda głosi, że obraz ów został znaleziony przez chłopa z Przytoczna i podarowany do kaplicy w Woli Gułowskiej.
„Oto wpis na stronie Klasztoru oo.Karmelitów z Woli Gułowskiej”…kliknij

Dla opieki nad coraz bardziej słynącym wizerunkiem Madonny z Dzieciątkiem Jezus, właściciele Woli wybudowali barokową świątynię, która obecnie możemy podziwiać. Miasto i kościół przez 80 lat pozostawały w rękach wspomnianego rodu. Zmiany zaszły dopiero, kiedy ówczesny właściciel Łysobyków zawarł umowę z ks.plebanem Janem Zieleniewiczem. Umowa ta oznaczała powrót ówczesnego dziedzica do katolicyzmu i przywrócenia w mieście kościoła katolickiego.

Kolejną ważną datą w historii naszej świątyni to 20 maj 1694roku. W tym dniu została ona konsekrowana pod wezwaniem Świętej Trójcy. Aktu tego dokonał Biskup Dionisceński Sufragan i oficjałat krakowski Stanisław Szembek. Kościół, w którym odbyła się wspomniana uroczystość był drewniany, dach kryty słomą.

W 1781 roku dokonano wizytacji parafii. Nadal istniał kościół drewniany, mocno już zrujnowany. Była też drewniana plebania, budynki gospodarcze i szpital. W złym stanie był nie tylko kościół, ale i jego otoczenie. Świątynię otaczał nędzny, drewniany parkan. Obok drewnianego kościoła istniał „kościół murowany w niewiadomym roku zaczęty, dotąd nieukończony”. Tym nieukończonym kościołem był dzisiejszy o nieco innym wyglądzie.

Parafia posiadała także grunty rolne, m.in. pod Krępą, koło Woli Blizockiej. Z czasem grunty parafialne powiększyły się i z początkiem 1866 roku ich powierzchnia wynosiła 99 mórg i 131 prętów. 17 maja 1866 roku znaczna część majątku probostwa na mocy ukazu carskiego została przejęta pod Zarząd Władzy Skarbowej Królestwa Polskiego. Proboszczowi pozostawiono jedynie 9 mórg i 135 prętów. Z budowli przy parafii pozostały kościół, drewniana plebania, obora ze stajnią, dwie stodoły, szpital, dzwonnica, chlewik i spichlerz. Wszystkie budynki znajdowały się w nie najlepszym stanie, gdyż ciężar utrzymania spoczywał głównie na mieszkańcach miasta, którzy nie byli majętni, wręcz ubodzy. W 1859 roku Łysobyki w dużym stopniu strawił pożar, a potem nawiedziła powódź. To wszystko sprawiło, że wsparcie finansowe dla parafii nie mogło być duże.

Mimo rozlicznych trudności proboszczowie starali się zmienić oblicze świątyni. W XIX stuleciu przeprowadzono jej remont. Dobudowano boczne kaplice, sygnaturkę, zmieniono ilość i kształt otworów okiennych. Wewnątrz kościół otrzymał szatę zbliżoną do stylu barokowego. Całość otoczono parkanem murowanym ufundowanym przez mieszkańców Krępy. Remont kościoła zbiegł się z przeniesieniem do Przytoczna cmentarza grzebalnego, który wcześniej był usytuowany w pobliżu kościoła.

Obok kościoła stała drewniana dzwonnica. Na rogu dzisiejszej ulicy Warszawskiej i Babiej stał drewniany szpital, który znajdował się w fatalnym stanie. Pod koniec XIX wieku wybudowano nową plebanię, która obok kościoła w 1896 roku była najbardziej reprezentacyjnym budynkiem w Łysobykach.

W historię naszego kościoła mocno wpisał się ks. Jan Kaźmierczak. To dzięki jego staraniom kościół otrzymał nową szatę. W oknach świątyni pojawiły się witraże, ułożono nowy sufit, zamontowano boczne ołtarze, w 1940 roku zainstalowano nowe organy. Po wojnie wymurowano nową plebanię, a w 1983 roku dzwonnicę.

Wpisany przez Administrator | 30 września 2009